Interview met Marina Sanmartín

Vier jaar geleden stelde Marina Sanmartín de ETC voor om een ​​theatergroep voor gehandicapten binnen de school te vormen. Het initiatief werd met een zeer goede ontvangst uitgevoerd en is sindsdien leraar. Momenteel voegen de twee groepen theater voor gehandicapten van de ETC in totaal 30 studenten toe van verschillende verenigingen - APROSDECO, ADISDE en TAPIS - die zijn gegroepeerd onder de naam "The Invisible"

Sinds wanneer maak je deel uit van de theaterwereld?

Als jong meisje speelde ik theater in mijn stad (Bellreguard) en nam ik deel aan de werken die AMPA deed voor de kinderen van de school. Trouwens, sinds ik 7 jaar oud was, heb ik gedanst en heb ik getraind in Gandía, Valencia, Barcelona en Frankrijk, vooral in hedendaagse dans. In 2005 keerde ik na 5 jaar terug uit Barcelona en landde in Dénia, en sindsdien is mijn verbinding met het theater voornamelijk via de ETC verlopen.

Leg ons uit hoe je theaterlessen voor mensen met een handicap bent begonnen.

De eerste keer dat ik les gaf aan mensen met een handicap was in Gandía, bij de Espurna Foundation. Omdat het een buitengewone ervaring was, promootte ik een festival voor uitvoerende kunsten en handicap in Gandía en een jaar later stelde ik Mario Pássero voor om een ​​theatergroep voor gehandicapten in de ETC op te richten. We zijn begonnen in 2006 en de waarheid is dat het deze jaren heel goed heeft gewerkt, de studenten zijn erg blij en betrokken en elk jaar zijn de groepen gegroeid.

Heb je naast het theater nog andere activiteiten gedaan en gedaan?

Ja, naast mijn artistieke curriculum heb ik een graad in politieke wetenschappen en administratie en een postgraduaat in cultureel management. Ik doe graag alles en de waarheid is dat deze diversiteit wordt weerspiegeld in mijn werk. Naast het Escola de Teatre werk ik in een bedrijf als technicus en doe ik heel verschillende projecten met betrekking tot educatieve, sociale en culturele kwesties.

Wat geeft u de pedagogische activiteit die u ontwikkelt in de ETC?

Het geeft me, naast hoofdpijn en een beetje leed, veel voldoening omdat het heel opwindend is om te zien hoe studenten elk jaar evolueren en onvoorstelbare situaties aankunnen. Ik heb veel geleerd in deze jaren, ik heb geweldige mensen ontdekt en ik heb een manier van werken bereikt die voor iedereen werkt. De waarheid is dat ik blij ben met het werk dat we tot nu toe hebben gedaan, omdat het altijd is gebaseerd op het potentieel van de hele groep, en dat maakt onze shows uniek, omdat we creëren vanuit de handicaps en creativiteit van elk .

Welke invloed heeft het theater op uw studenten?

Allereerst denk ik dat voor mijn studenten, gewoon deel uitmaken van de ETC al een stap in hun integratie is, omdat het een "genormaliseerde" activiteit is waarvan zij zich deel uitmaken. Ik geloof ook dat theater voor zowel mijn studenten als voor veel andere mensen een manier is om therapie te doen die je emotioneel laat groeien in veel aspecten. Naast dit therapeutische gedeelte is het artistieke onderwijsgedeelte ook erg belangrijk, omdat het de verbeelding kan ontwikkelen, de autonomie kan vergroten en de integratie ervan kan bevorderen.

En hoe zie je ze in het sociale aspect?

Ik geloof dat ze nog steeds onzichtbaar zijn, maar dat ze door hun wil en de hulp van veel professionals stappen zetten op weg naar integratie. De groep van het onzichtbare probeert bij te dragen aan deze strijd door het werk dat we doen in de lessen en door het werk dat we doen in de lessen en door de shows die we maken met de bedoeling onszelf zichtbaar te maken. Ik denk dat onszelf door middel van theater aan de samenleving tonen, omdat het laat zien dat we door de diversiteit van onze vaardigheden een show met artistieke kwaliteit kunnen creëren.

Wat zou je droom zijn in de evolutie van de school?

Dat er geen theatergroep was voor gehandicapten, dat er een groep was gevormd door mensen met of zonder handicap die aan een gemeenschappelijk project wilden werken. Dat zou geweldig zijn!

Een reflectie op het theatrale panorama van de stad.

Er zijn veel mensen en veel groepen in Denia die via hun initiatieven bijdragen aan de promotie van cultuur, maar ik geloof dat meer gemeentelijke betrokkenheid nodig zou zijn. Er is een stap gezet met de oprichting van Artístics als open ruimte voor lokale culturele verenigingen, maar het zou beter zijn om nog meer te blijven gokken om van Dénia een regionale culturele referentie te maken. Wat betreft het theater in het bijzonder, vind ik het essentieel om een ​​theater te bouwen met een compleet en divers cultureel programma dat cultuur dichter bij de inwoners van Denia brengt.

Welke projecten en wensen heb je voor de toekomst?

Wat betreft wensen, dat mijn studenten blijven worstelen om zichtbaar te worden en een voorbeeld te zijn dat door andere mensen moet worden gevolgd. Wat betreft de projecten, ik zou tevreden zijn om te blijven werken aan dingen die ik leuk vind.